Oparty na prawdziwych wydarzeniach komiks opowiada o wygnaniu gejów z faszystowskich Włoch, a w szczególności skupiający się na grupie mężczyzn osadzonych na wyspie San Domino w archipelagu Tremiti, w ostatnich latach zesłania (1939 / 40). We Włoszech dzieło to uznawane jest za jeden z najważniejszych przykładów włoskiego komiksu dotyczącego tematyki historycznej.

Prawa rasowe w faszystowskich Włoszech nie wspominały o środkach zapobiegawczych wobec homoseksualistów: nie ma potrzeby, powiedział Mussolini, bo we Włoszech wszyscy jesteśmy mężczyznami. Silnymi i męskimi. Rzeczywistość była zupełnie inna. Między 1938 a 1943 rokiem wielu homoseksualistów było internowanych na wyspach. Prawie trzystu „zniewieściałych”, „ciot”, „pedałów” wyrwano z życia, które prowadzili i uznano za wrogów Ojczyzny. Pięćdziesiąt lat później dokumentalista Rocco wybiera się śladami jednego z internowanych, Antonia, żeby pokazać zapomniane wydarzenia, musi jednak stawić czoła cierpieniu, jakie wywołują wspomnienia. We Włoszech wszyscy są mężczyznami opowiada o faszyzmie, hipokryzji, przyjaźni, zapomnianych skandalach, ale przede wszystkim o dwóch mężczyznach różniących się wiekiem i temperamentem, których spotkanie może pozwoli na pokonanie duchów przeszłości.

Luca de Santis urodził się w 1978 roku w Campobasso. Jest scenarzystą, autorem dramatów i słuchowisk radiowych. Współpracował z Komedy Central, MTV Italia, Endemol, był twórcą spektaklu Burlesquel.

Sara Colaone urodziła się w 1970 roku w Pordenone. Swoje komiksy publikuje dla Kappa Edizioni, Coconino Press, Vivacomix i Stripburger. Jako ilustratorka współpracuje z Zanichelli i PBM. Prowadzi zajęcia z komiksu i ilustracji na Akademii Sztuk Pięknych w Bolonii. Podczas ich współpracy artystycznej powstała seria komiksów Carem oraz wiele krótkometrażowych animacji.

Fabuła "We Włoszech..." dotyczy tematu, z którym w polskiej literaturze się jeszcze nie spotkałam, a mianowicie internowania włoskich homoseksualistów w latach trzydziestych ubiegłego wieku. Z krótkiego wstępu napisanego przez Tomassa Giartosso i Gianfranco Gorenti pokrótce dowiadujemy się, że za „pederastię” w owych czasach groziło włoskim mężczyznom odosobnienie bądź zesłanie na jedną z włoskich wysp na okres od jednego roku do pięciu lat. Po przystąpieniu Włoch do wojny internowanych zwalniano do domu, gdzie stawali się obiektem szykan. Po wojnie natomiast nie przejmowano się odszkodowaniami dla poszkodowanych, uznających ich za „tak mało bohaterskich”. Oni sami woleli nie wychodzić przed szereg z obawy przed homofobią. W związku z czym pierwsze badania nad ich historią rozpoczęto dopiero w drugiej połowie lat osiemdziesiątych.

Fragment recenzji Natalii Zaborniak, homiki.pl.