"Wielka księga siusiaków" zainteresuje nas wszystkich :) Książka powstała w wyniku rozmów autorów z uczniami (w szkołach i podczas letnich obozów twórczego pisania), jako odpowiedź na pustkę edukacyjną i nieprzygotowanie nauczycieli do rozmów o wychowaniu seksualnym w Szwecji.

Nad Wisłą sytuacja jest znacznie poważniejsza, w polskich podstawówkach praktycznie nie ma zajęć z wychowania seksualnego. Nauczyciele omijają trudne i często kłopotliwe dla nich zagadnienia, uczniowie albo się nudzą, albo wyśmiewają zawstydzonych pedagogów na lekcjach Przysposobienia do Życia w Rodzinie. "Wielka księga..." wyręcza rodziców w odpowiedzi na wszystkie, naprawdę wszystkie, pytania związane z siusiakiem: od higieny (myć codziennie!), przez masturbację, rozmnażanie (i zabezpieczanie się przed nim), poprzez ciekawostki historyczne (kto wiedział, że słowo "testament" pochodzi o łacińskiego testis, czyli jądro?), opowieści o eunuchach i wielbionych jak gwiazdy muzyki pop kastratach, o tym że Mick Jagger ubezpieczył swojego siusiaka na 1,5 miliona dolarów, i o freudowskiej zazdrości o siusiaka. Chłopcy znajdą też odpowiedzi na pytania dotyczące wzwodów (w czasie snu dochodzi aż do dziewięciu), długości (największe mają Somalijczycy, a najmniejsze Azjaci) i ostrzeżenie, że palenie go skraca (i to nie o milimetry!). Na deser jest też fascynujący rozdział o siusiakach zwierząt (największego siusiaka ma pchła - oczywiście proporcjonalnie do ciała). Po co podtykać naszym dzieciom książki o siusiakach? Choćby dlatego, że w szkołach nie mają lekcji wychowania seksualnego. I że, po drugie, sami wstydzimy się dzieciom o tym opowiadać (no i nie mamy tak bogatej wiedzy jak autorzy "Wielkiej księgi..."). Po trzecie, książka rozładowuje niezdrowe podniecenie tematem. Po czwarte, dzięki niej dzieci zrozumieją, dlaczego niektórzy panowie kupują sobie ogromne samochody. Po piąte, będą mogły błysnąć w rozmowie w szatni przed wf.

Oto fragment wstępu: "Pani napisała na tablicy dwa słowa: penis i wagina. Zaczerwieniła się i umilkła. Chichotaliśmy. Nie padło ani jedno rozsądne zdanie. Pani się rozzłościła i wyszła z klasy przed końcem lekcji. Kiedy ktoś z nas zapytał, dlaczego mieliśmy tylko jedną godzinę wychowania seksualnego, usłyszeliśmy w odpowiedzi, że sami jesteśmy sobie winni. Nie potrafiliśmy się zachować i jeszcze nie dojrzeliśmy do tego. Ile razy myślę o tym teraz, jestem zły. Już za moich czasów w programie nauczania było powiedziane, że wszystkie dzieci mają prawo do wychowania seksualnego. Ale nawet dzisiaj wielu nauczycieli zwyczajnie to odbębnia, bo nie ma odwagi porozmawiać poważnie o tak drażliwych sprawach. Mogłem ich zrozumieć dwadzieścia pięć lat temu, ale teraz?!".