Beatrice i jej dorastający syn przyjeżdżają na południe Francji aby posprzątać letni dom, który wystawili na sprzedaż. Podczas gdy matka próbuje pogodzić się z rozwodem, Elliot poznaje w wiosce zbuntowanego, zamkniętego w sobie chłopaka. Zafascynowany młodym Francuzem stopniowo oddala się od Beatrice, z którą kiedyś był w stanie rozmawiać o wszystkim.

„Pożegnanie” to pełna niewyrażonych emocji opowieść o zmaganiach nastoletniego chłopca, który poznaje samego siebie, oraz dojrzałej kobiety, która musi rozpocząć nowy rozdział życia. Ten kluczowy moment jest dla nich trudnym pożegnaniem - syna z dzieciństwem i matki z pozorną stabilizacją. 

"Romantyczni poeci nazywali to jaskółczym niepokojem - ową nieuchwytną tęsknotę, połączoną z bliżej nieokreślonym przeczuciem. Syndrom bolesnego dorastania. 

W przypadku filmu "Pożegnanie" wszelkie literackie tropy są o tyle trafione, że główny bohater, piętnastoletni Elliot, zaczytuje się w poezji, nosi się nieco teatralnie i ciągle coś skrobie w swoim kajeciku. Liryką przemawia do nas prawie każdy kadr debiutanckiego filmu Andrew Steggalla, skąpany w ciepłym świetle wczesnej jesieni, zanurzony w pejzażu francuskiej prowincji. Wszystko tu, włącznie z rusałczaną arią z opery Dvoraka, zdaje się być sublimacją pierwszego młodzieńczego pragnienia.
Niczym jego kanadyjski kolega Xavier Dolan, brytyjski reżyser opowiada o mocowaniu się z chłopięcą seksualnością poprzez relację bohatera z matką. To silne wiązanie przybiera czasem postać zgoła perwersyjną, zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawia się ten trzeci - obdarzony łobuzerską urodą Clement. Beatrice i jej syn są w szczególnym momencie życia: przyjechali z Wielkiej Brytanii, by sprzedać swój ukochany letni dom. On wybiega właśnie na spotkanie czegoś nowego, ona przyjmuje to jak dopełnienie swej życiowej klęski. "Pożegnanie" w dyskretny, melancholijny sposób portretuje dwoje ludzi, których łączy silna rodzicielsko-synowska więź, ale dzieli nieusuwalna różnica doświadczeń. Cierpiąca z powodu rozpadu swego małżeństwa Beatrice dostrzega w erotycznej przygodzie syna pewien fatalizm. Dopiero finał filmu odsłania przed nami prawdziwe źródło tych niepokojów. 
Poza wszystkim "Pożegnanie" jest czułym i subtelnym zapisem budzącej się homoseksualnej wrażliwości, łączącej ukrytą erotyczną fascynację z szorstką chłopięcą przyjaźnią. Okazuje się, że najbardziej ciąży to, co niewypowiedziane: między Elliotem i Clementem, między synem i matką, między tą ostatnią i jej mężem... Dopiero otwierając się na siebie nawzajem, bohaterowie mogą pożegnać na dobre to, co minęło i zrobić wreszcie krok naprzód." Anita Piotrowska, magazyn Charaktery